Hotel Eurotel heeft 24 modern ingerichte kamers en ligt in het bruisende centrum van Venray. Op loopafstand bevinden zich leuke boutiques, schitterende horecapleinen, een bioscoop en een theater.
Het hotel is het ideale startpunt voor uw fiets- of wandeltocht. Bij terugkomst van het fietsen, wandelen of shoppen kunt u ‘s avonds ontspannen in de hotelbar of een lekker hapje eten in ons prijsvriendelijke restaurant.
Hotel-restaurant De Zwaan ondergaat een grootse renovatie. Heropening verwacht mei 2024!
In de 17de eeuw wordt al melding gemaakt van hotel ‘De Zwaan’. Het monumentale pand heeft door de eeuwen heen haar charme bewaard en is nog altijd de parel in het centrum van de Noord Limburgse stad Venray.
De brede klassieke façade met sfeervolle terras zijn uitnodigend voor iedere voorbijganger. Even sfeervol als uitnodigend is het interieur en onze comfortabele kamers. In de brasserie bent u van harte welkom voor een ontbijt, lunch of diner.
De brasserie van Hotel de Zwaan biedt een gevarieerd menu van klassieke gerechten met een eigentijdse, persoonlijke twist. Geniet van gerechten bestaande uit dagelijks verse producten voor onze salades en groentegarneringen. Seizoensproducten vormen de basis van de menukaart en zijn zorgvuldig geselecteerd door de kwaliteitsleverancier.
Het sfeervolle en karakteristieke interieur van het restaurant, maakt lunchen of dineren extra feestelijk. Ook bent u welkom voor een drankje aan de bar.
Het grote en zonnige terras is vanaf het voorjaar de ideale plek om te genieten van een hapje en een drankje.
Het restaurant is zeven dagen per week geopend voor ontbijt, lunch en diner.
De Schaapscompagnieën van Venray groeiden in de negentiende eeuw uit tot internationale handelsorganisaties. Ook in het kerkdorp Merselo speelde de schapenhouderij een belangrijke rol. Om de geschiedenis van de Schaapscompagnieën aan den lijve te ondervinden kunt u een wandeling maken met de herder en zijn kudde schapen.
Psychiatrie en Venray gaan al meer dan honderd jaar samen.
De Krankzinnigenwet van 1884 is de aanleiding om in Limburg een goede opvang voor psychiatrische patiënten te realiseren.
Aanvankelijk zou Roermond de aangewezen plek hiervoor zijn, maar door inspanningen van de heer Trynes, zakenman in Venray en lid van de Provinciale Staten van Limburg, kozen de Broeders van Liefde voor Venray.
St. Servatius Geneeskundig Gesticht voor Krankzinnige Mannen en Zenuwlijders werd tussen 1905 en 1907 in opdracht van de Broeders van Liefde uit Gent (B) gebouwd.
De keuze om grond aan te kopen in het Venrays Veld zal niet moeilijk zijn geweest Het terrein lag in een open landschap, was boerenland met vooral vruchtbare grond en in die tijd was het vanzelfsprekend om een eigen boerderij te hebben als psychiatrisch ziekenhuis. Daarbij lag het spoorstation van Oostrum dichtbij. In juli 1905 begonnen de broeders met de grondaankoop en de nieuwbouw.
Het paviljoenmodel van St. Servatius, volgens de voor die tijd nieuwste inzichten voor de verpleging van krankzinnigen, was een ontwerp van de Turnhoutse architect Henri van der Plas. In dit model zijn losse paviljoens (afdelingen) gegroepeerd rond enkele centraal gelegen hoofdgebouwen.
Op St. Servatius waren de belangrijkste paviljoens door middel van glazen gangen met elkaar en de hoofdgebouwen verbonden. De verder afgelegen paviljoens stonden door middel van ondergrondse tunnels met de hoofdgebouwen in verbinding.
In 1907 werd aan de andere kant van Venray gestart met de bouw van Sint Anna, een krankzinnigen gesticht voor vrouwen. Hiervoor nemen de Zusters van Liefde van Jezus en Maria ook uit Gent (B) het initiatief.
Er is een sterke scheiding tussen mannen en vrouwen en beide gestichten werken als zelfstandige organisaties los van elkaar. Het zijn kleine mini-maatschappijen, geheel zelfvoorzienend met een boerderij, veehouderij, slagerij, bakkerij, groentetuin, enzovoort. Op St. Servatius werken tot beginjaren zestig dan ook uitsluitend mannen. De eerste geneesheer, aan de inrichting verbonden, was Dr. Janssen, voorheen huisarts in Venray.
Het dorp Venray, St. Servatius en St. Anna raken door de jaren heen in velerlei opzichten met elkaar verbonden. Elke Venrayse familie kent wel iemand die er werkt of heeft gewerkt. De vroegere Gezinsverpleging, de patiënt leefde in familieverband bij een gezin als steunsysteem, zorgde er voor dat de integratie van patiënten binnen het maatschappelijke leven in Venray als gewoon werd ervaren. De terreinen van St. Anna en St. Servatius waren lange tijd niet openbaar, maar wel toegankelijk voor de bevolking in het kader van allerlei gezamenlijke activiteiten of festiviteiten.
In 1905 wordt begonnen met de bouw van het ‘krankzinnigengesticht’ Sint Servatius voor mannen. De opdrachtgever is de Generaal-overste Vader Amadeus Stockmans van de Congregatie der Broeders van Liefde uit Gent.
De eerste patiënt wordt 7 februari 1907 opgenomen. Op het moment van de officiële opening op 27 mei 1907 zijn er dan al bijna 200 patiënten opgenomen. In 1914 zijn het er ruim 600.
Een aantal paviljoens waren zowel bovengronds als ondergronds met elkaar verbonden. Aan het einde van de Tweede Wereldoorlog, tijdens de bombardementen, boden de kelders niet alleen voor de patiënten en broeders, maar ook voor veel inwoners van Venray een veilige schuilplaats.
Veel oude gebouwen zijn inmiddels verdwenen en hebben plaats gemaakt voor nieuwbouw. Met gevolg dat het gangenstelsel is verdwenen. Alleen onder het huidige Dienstencentrum (de kapel van St. Servatius samen met het voormalige paviljoen A) zijn de gangen nog aanwezig.
Beide gestichten waren zoals gezegd vrijwel helemaal zelfvoorzienend. Een wereld op zich, met broeders dan wel zusters aan het roer. Zij stonden bovenaan in de hiërarchie. Pas als in de late jaren vijftig steeds meer religieuzen uittreden, verandert dit beeld.
In de jaren vijftig doen medicijnen, de psychofarmaca, hun intreden en hiermee verandert de zorg ingrijpend. De klachten van vele patiënten verminderen hierdoor aanzienlijk waardoor er meer en andere behandelmogelijkheden mogelijk zijn.
In de jaren 60 verdwijnt de naam gesticht en wordt vervangen door psychiatrisch ziekenhuis.
Per 1 januari 1971 dragen de congregaties de inrichtingen over aan over aan de nieuwe stichtingen St. Anna en St. Servaas.
Midden jaren ‘70 van de vorige eeuw fuseren St. Anna en St. Servaas onder de naam Psychiatrisch Centrum Venray (PCV).
Vanaf 1981 is er sprake van gemengd verplegen, dat wil zeggen dat zowel mannen als vrouwen samen wonen binnen afdelingen.
Begin jaren 90 wordt de naam: Vincent van Gogh Instituut een feit.
De naam Vincent van Gogh is gekozen om de kracht weer te geven van de mens met psychische of psychiatrisch problemen die ook tot bijzondere prestaties in staat is.
In 2003 fuseert het Vincent van Gogh Instituut met het RIAGG-Noord-Limburg en het CAD (Consultatie Alcohol en Drugs) en krijgt de organisatie een nieuwe naam: GGZ Noord -en Midden-Limburg.
Vanaf 2010 draagt de organisatie de huidige naam: Vincent van Gogh voor geestelijke gezondheid.
In de afgelopen decennia hebben er grote veranderingen plaatsgevonden in geestelijk gezondheidszorg (afgekort ggz). Natuurlijk zijn de vernieuwde inzichten in behandeling en begeleiding van mensen met psychische, psychiatrische problemen het belangrijkste.
Als gevolg hiervan wijzigt echter ook het inzicht ten aanzien van het wonen en hoe belangrijk de woonvorm is. Besloten psychiatrische instellingen gaan plaatsmaken voor een maatschappelijke integratie van geestelijke gezondheidszorg. Daarom zijn onder andere veel oude gebouwen verdwenen en heeft er nieuwbouw plaatsgevonden, waardoor cliënten meer privacy, zelfstandigheid en de keuze voor flexibele woonwormen hebben gekregen.
De oude naam St. Servaas is al jaren geleden omgedoopt in Servaashof, een passende naam voor deze gewone wijk met haar bijzondere bewoners. Als straatnaam is D’ n Herk gekozen, een van de velen oude veldnamen van het Venrays Veld.
Het oorspronkelijke plan uit 2005 was om in de kern van deze wijk een psychiatrisch ziekenhuis te bouwen en aan de randen reguliere woningbouw. Door de crisis, het instorten van de huizenmarkt, is dit plan echter nooit helemaal gerealiseerd. Er zijn wel nieuwe afdelingen en appartementen gebouwd, architectonisch passend bij de resterende oude paviljoens.
De belangrijkste paviljoens vooraan op St. Servatius, nu Servaashof, kregen een palazzo-achtige uitstraling. De paviljoens verder naar achteren waren eenvoudiger van architectuur en minder versierd, maar blijven monumentaal van karakter.
Van de oorspronkelijke bebouwing staan nu nog slechts een aantal paviljoens. De kapel en paviljoen A worden eind 2016 na een grootschalige renovatie als Dienstencentrum in gebruik genomen door alle ondersteunende diensten van Vincent van Gogh.
De kapel in rode baksteen opgetrokken, heeft een T-vormig grondplan met vier traveeën in het schip en drie in elke korte zijarm. In elk muurvlak tussen twee steunberen zien we aan de buitenkant twee langgerekte smalle vensters, gekoppeld door een deelzuiltje en afgesloten met twee kleine rondboogjes. Daarboven een grote boog die links en rechts rust op een steunbeer. Centraal onder die boog een rondvenster. Alle decoraties in geel geglazuurde bakstenen. Er zijn houten consoles onder de dakrand. Zadeldaken sluiten de kapel af. Er is een sierlijk klokkentorentje boven de kapelingang.
De architectuur is een combinatie van neo-romaanse en neo-renaissancistische bouwstijlen.
D’ n Herk 23, paviljoen G, hier zijn kantoren in gevestigd.
Het is een markant en fraai gebouw is opgenomen in de gemeentelijke monumentenlijst.
Bij dit grote paviljoen zijn de hoekrisalieten uitgewerkt tot torens met boven de dakgoot drie hoekige treden en daarop een koepelvormige, met ribben versterkte leien afdekking. De torens worden bekroond door een gesloten lantaarn en met daarop een lage koepel, bekroond door een rijk versierde smeedijzeren windvaan. Er zijn nokpionnen. Het paviljoen is opgetrokken in neobarokstijl.
D’ n Herk 25, voormalig paviljoen I, biedt nu onderdak aan het Centrum voor Angst- en Dwangstoornissen. Het heeft twee bouwlagen met twee hoekrisalieten. De originele uitbouw die het paviljoen verbond met de glazen gang is nog aanwezig. Het heeft de gevelindeling met de boogvormige vensters en de baksteendecoraties in de bekende kleurstelling, evenals het overdekte terras met balustrade en de daarop aansluitende tuin. Een forse dakpartij sluit het geheel af.
D’ n Herk 92,voormalig paviljoen J, staat momenteel leeg. Dit gebouw heeft één bouwlaag. Het grondplan is symmetrisch opgezet. De beide hoekrisalieten zijn uitgewerkt tot kleine zijvleugels. Ook hier zien we de gevelindeling met behulp van grote boogvormige vensters, evenals de baksteendecoraties. Het paviljoen is afgedekt me enorme schilddaken.
Het oude Hoofdgebouw aan de Stationsweg is inmiddels gesloopt. 'De triomfboog' die bij de entree stond, is behouden gebleven en heeft elders op Servaashof een nieuwe bestemming gekregen.
In 2017 is een nieuw bestemmingsplan voor Servaashof vastgesteld, een plan met meer flexibiliteit, minder woningen (dan het plan uit 2005) en meer kansen voor de monumentale en karakteristieke panden. Vincent van Gogh verwacht met de nieuwe opzet beter in te spelen op haar doelstellingen met betrekking tot verdere vermaatschappelijking voor haar cliënten.
Zoals reeds gezegd, tijden veranderden en de geestelijke gezondheidszorg ook. Vincent van Gogh streeft naar een samenleving die normaal doet over psychiatrie, waarin mensen de mentale veerkracht hebben om van waarde te blijven voor zichzelf en anderen. Met als blik op de toekomst:: een ggz die bijdraagt aan sneller herstel en met een grotere rol voor de sociale omgeving.
Inmiddels is Vincent van Gogh een organisatie voor ggz die werkzaam is in de regio’s Noord- en Midden-Limburg, delen van Brabant en Gelderland.
Binnen locatie Servaashof in Venray zijn anno 2018 nog enkele specialistische centra gevestigd, afdelingen en appartementen voor cliënten met een langdurende zorgvraag op weg naar een zo zelfstandig mogelijk leven in een prettige (beschermde) woonomgeving. En tot slot het Dienstencentrum waarin alle ondersteunende diensten van Vincent van Gogh zijn gevestigd.
Psychiatrie en Venray gaan al meer dan honderd jaar samen. De Krankzinnigenwet van 1884 is aanleiding om in Limburg een goede opvang voor psychiatrische patiënten te realiseren.
In 1905 wordt begonnen met de bouw van het ‘krankzinnigengesticht’ Sint Servatius voor mannen. De opdrachtgever is de Generaal-overste Vader Amadeus Stockmans van de Congregatie der Broeders van Liefde uit Gent. Door toedoen van de heer Trynes, zakenman uit Venray, wordt in 1907 aan de andere kant van Venray ook gestart met de bouw van het Sint Anna ‘krankzinnigengesticht’ voor vrouwen. Gesticht door de Zusters van Liefde van Jezus en Maria uit Gent.
Architect Jozef César Haché gebruikte aangepaste kopieën van bouwtekeningen voor Huize Caritas in Melle(B). Het terrein binnen de omheining van het gesticht was 45 hectare groot. Rechts aan de oprijlaan, de St. Annalaan lagen 4 villa’s bedoeld voor de geneesheer en doctoren.
Op 1 december 1908 wordt de eerste patiënt op Sint Anna opgenomen. Een jaar later zijn dat er al 206. De officiële opening van Sint Anna vond plaats op 19 juni 1911. Het aantal patiënten bedroeg toen 320.
Alle gebouwen uit de begintijd zijn opgetrokken uit rode baksteen. De speklagen en baksteen decoraties zijn uitgevoerd in gele baksteen. Er is natuursteen gebruikt in de ornamenten, kozijnen en gevelversieringen.
Het administratiegebouw, in de volksmond klooster genoemd, ligt links van de entree van St. Anna en is gebouwd in 1907.
De kapel en het mortuarium zijn opgetrokken in neogotische stijl. Er is veel siermetselwerk en natuursteen toegepast. De kapel bestaat uit zes traveeën en heeft sinds een verbouwing uit 1928 een kruisvormig grondplan. De kapel is afgedekt met spitse zadeldaken en wordt bekroond door een slank, spits torentje. Dat soort torentjes bekroont in België nog menige kapel van inrichtingen waar de zuster van Liefde werkzaam zijn. Het mortuarium heeft een klein kruisvormig grondplan. In de spitsboogvensters is veel natuursteen verwerkt. De keuze voor de neogotische stijl komt ook zeker voort uit het historisme.
De architectuur van het hoofdgebouw, de villa’s en paviljoens vormt één geheel en komt voort uit het eclectisme. De verschillende architectuurvormen zoals die zijn toegepast in de vele gebouwen op het terrein, harmoniëren schijnbaar moeiteloos met elkaar en vormen een fraai geheel.
De architectuur op St. Anna mag worden gekarakteriseerd als vriendelijk, innemend, soms zelfs verfijnd en zeer monumentaal.
Tot aan de tweede wereldoorlog was St. Anna een zeer gesloten gesticht met beperkte contacten met de inwoners van Venray (alleen Annakermis en processies). De tweede wereldoorlog verliep in de eerste jaren redelijk rustig. In juli 1944 werd er zelfs uitgebreid gefeest i.v.m. het 25-jarig dienstjubileum van dr. Schim van der Loef, de geneesheer-directeur.
In oktober 1944 had Venray zwaar te lijden onder de hevige artilleriebeschietingen van de geallieerden. Ze waren bedoeld om de laatste weerstand van de Duitse bezetters te breken. Ook St. Anna werd daarbij niet gespaard. Maandag 16 oktober worden er in een paar uur tijd 15.000 granaten op Venray afgevuurd. St. Anna ligt midden in het beschoten gebied.
“Het is alsof het einde van de wereld is aangebroken” schrijft een zuster in haar dagboek. De kelders van de paviljoens zitten vol met patiënten die in doodsangst verkeren. Diverse paviljoens worden volledig verwoest en er vallen vele doden en gewonden.
Tussen de bombardementen door vindt de evacuatie plaats naar zusterinstellingen in België en andere tijdelijke opvangplekken zoals o.a. de Karel I sigarenfabrieken in Woensel bij Eindhoven.
Het duurt jaren voordat St. Anna weer herbouwd is en alle patiënten weer een veilige plek krijgen.
In 1952 wordt in een laboratorium in Parijs het Chloorpromazine ontdekt. Het eerste psychofarmacon dat onder de fabrieksnaam Largactil op de markt komt. Het betreft een groep van medicijnen die aangrijpen op het centrale zenuwstelsel en werkzaam zijn tegen psychische aandoeningen. Dit heeft een enorme invloed op de behandeling van de patiënten.
Voor het eerst is het mogelijk psychoses met waandenkbeelden, hallucinaties en verwardheid effectief te behandelen. Voor veel patiënten is het een wondermiddel.
Oude behandelingen verdwijnen en ook de instelling wordt opener. Steeds vaker wordt de psychiatrisch zieke extramuraal (buiten het gesticht) behandeld.
Hoewel de beide Belgische congregaties dezelfde stichter hebben, Kanunnik Petrus Josef Triest uit Gent, werken de beide gestichten St. Servatius en St. Anna nauwelijks samen. Er is een sterke scheiding tussen mannen en vrouwen en beide inrichtingen werken als zelfstandige organisatie los van elkaar.
Op St. Anna werken tot eind jaren vijftig, begin jaren zestig uitsluitend vrouwen, met uitzondering van enkele medewerkers bij de technische dienst en de boerderij. En natuurlijk de eerste geneesheer Dr. Goossens.
St. Anna was in meer dan een opzicht self-supporting. Het had een eigen boerderij en voorzag in eigen voedselvoorziening door veehouderij, land- en tuinbouw. Producten werden verwerkt in de eigen slachterij en bakkerij. Er was een wasserij en de diverse paviljoens en gebouwen hadden een eigen watervoorziening en verwarming. Er was al elektriciteit toen Venray zelf zich nog moest behelpen met kaarsen en petroleumlampen.
De bewoners gingen op het terrein naar de kerk en er was een eigen begraafplaats. Het hele maatschappelijke en sociale leven met al zijn rangen en standen en regels, speelde zich af binnen de omheining van het terrein.
St. Anna gaat in 1960 psychiatrisch ziekenhuis heten, de aanduiding gesticht verdwijnt.
Vanaf 1975 is het beleid met betrekking tot St. Anna gericht op afbouw en ontmanteling, er ontstaat een overgangsfase.
Eind 1976 vindt de fusie plaats met St. Servatius, het Psychiatrisch Centrum Venray (PCV) ontstaat. en afgesproken wordt dat op termijn St. Anna zal worden afgebouwd en dat op het terrein van St. Servatius het nieuwe psychiatrische ziekenhuis zal verrijzen.
Vanaf de jaren ’80 vindt deze grote verhuizing plaats en geleidelijk aan wonen er steeds minder patiënten op St. Anna.
De paviljoens komen leeg te staan, helaas treed hiermee in de loop der jaren ook het verval op. De locatie blijft echter bijzonder attractief voor diverse culturele evenementen. En door zijn parkachtige omgeving bijzonder geliefd voor een wandeling. De inwoners van Venray hebben St. Anna in hun hart gesloten en dat blijft zo.
In het kader van herontwikkeling krijgt St. Anna de naam St. Annapark. Een nieuw tijdperk breekt aan.
Stichting Vincent van Gogh heeft een particuliere ontwikkelaar gevonden die het St. Annapark graag een nieuw leven, een nieuwe toekomst wil geven. De Renschdael Groep uit Horst is vanaf 2018 eigenaar van deze oude, oorspronkelijke en mooie locatie.
De Loobeek is oorspronkelijk een zijrivier van de Maas en ontspringt in de Peel. Na de 20e eeuw kreeg de beek de functie voor het ontwateren van landbouwgebieden.
In de laatste fase van de Tweede Wereldoorlog, na de Slag om Overloon, moesten de geallieerden vanuit Overloon naar Venray met hun tanks de Loobeek oversteken. Op dat moment was de Loobeek, door aanhoudende regenbuien, zes meter breed geworden. Duitsers plaatsten eerder mijnen in de Loobeek, waardoor er honderden soldaten sneuvelden. De oversteek vond plaats op 16 oktober 1944. De Loobeek wordt hierom ook wel de Bloedbeek genoemd.
Ter nagedachtenis aan deze Engelse militairen is bij de Bloedbeek tussen Venray en Overloon een monument geplaatst.
Aan de Overloonseweg in Venray staat nog een Wehrmachtshuisje. In de Tweede Wereldoorlog bouwden de Duitsers deze huisjes op vele plaatsen, zo ook tijdens de Slag om Overloon. De huisjes werden meestal bemand door soldaten, die met zoeklichten de Engelse vliegtuigen opspoorden in de nachtelijke uren. Met afweergeschut of jachtvliegtuigen werden deze Engelse vliegtuigen, die vanuit de regio Venlo opstegen, aangevallen.
Na de oorlog werden vele Wehrmachtshuisjes afgebroken, omdat er weinig van overgebleven was. Het Wehrmachtshuisje in Venray is bewaard gebleven en staat op de lijst van het Limburgs Erfgoed.
Venray War Cemetery is een militaire begraafplaats gelegen in Venray. Het kerkhof werd op 30 december 1946 onthuld.
Op dit ereveld liggen in totaal 692 soldaten, die in de periode tussen oktober 1944 en maart 1945 sneuvelden tijdens de Tweede Wereldoorlog. De meeste soldaten zijn omgekomen in de omgeving van Venray, tijdens de Slag van Overloon.
De volgende nationaliteiten liggen begraven op deze begraafplaats:
Sinds kort is het mogelijk om een graf te adopteren op deze begraafplaats. Een mooie manier om de hier begraven soldaten en hun verhalen niet te vergeten (www.adoptiegraven-venray.nl).
De Duitsers volgen de Engelse opmars van Overloon naar Venray in oktober 1944 nauwgezet vanuit de toren van de Sint Petrus Bandenkerk. De toren krijgt de naam 'De Wachter van de Peel' en wordt doelwit van de Engelsen. Door jachtbommenwerpers en artillerie, die de toren onder vuur nemen, blijft er nog maar weinig van over.
Deze Luisterplek is van de Liberation Route Europe en kan beluisterd worden via www.liberationroute.com of via de app Liberation Route Europe. Deze is gratis te downloaden via de App Store en de Google Play Store.
Odapark in Venray is een centrum voor hedendaagse kunst, gelegen in het gelijknamige landschapspark en natuurgebied van 11 hectare.
Centraal in het Odapark ligt het 19de-eeuwse Theehuis met een naastgelegen 400m2 tentoonstellingsruimte. Hier presenteren we jaarlijks drie tentoonstellingen met hedendaagse kunst en organiseren we lezingen, workshops en concerten. In het park is een wisselende verzameling kunstwerken van 70 internationale kunstenaars te bezichtigen. Daarnaast organiseert Odapark veelvuldig projecten met kunst in de openbare ruimte, in Noord-Limburg en de Euregio.
Rondleiding Beeldenbos
Iedere eerste zondag van de maand om 14:00 uur is er een rondleiding door het beeldenbos, deze start bij het Odapaviljoen. Tijdens de 1 uur durende rondleiding wordt u langs verschillende beelden in het beeldenbos geleid en wordt u verteld over de historie van deze bijzondere plek. De rondleiding kost €5,- per persoon.
Rondleiding voor groepen
Wil je een rondleiding volgen met een groep dan kan dit op afspraak van dinsdag t/m zondag. In onderling overleg kan deze rondleiding over de huidige tentoonstelling gaan of juist over het beeldenbos of een combinatie op de interesses van de groep worden afgestemd. De groepsrondleiding duurt minimaal 1 uur, dit kan inclusief vlaai en koffie/thee. Aan de groepsrondleiding op afspraak zijn kosten verbonden en deze zijn afhankelijk van het aantal deelnemers aan de rondleiding. Voor interesse kunt u mailen naar: info@odapark.nl
Voor actuele openingstijden kijk op de website.
